ജോണ്‍ മാഷിന്

ഓര്‍മ്മകള്‍ മരിക്കുമോ?

കൃത്യമാമിടവേളകളിലെത്തിയിരുന്നൊരാവിളി

പെട്ടെന്നൊരു ദിനം നിലച്ചുപോയ്.

വ്യക്താമായൊന്നും പറയാതെയാച്ചെങ്ങാതി

മൃത്യുവിൻ വിളികേട്ടങ്ങ് യാത്രയായി.

മറുവിളിയില്ലേലും പരിഭവമില്ലാതെപ്പിന്നെയും.

പിന്നെയും കൃത്യമായെത്തുമാവിളി,

കരുണാർദ്രമായൊരാവിളിയില്ലിനി

കരളിന്റെയുള്ള് പിളരുന്ന പോലെ

മരണത്തിൻ ചിറകേറിച്ചില

രെങ്ങോ മറയുമ്പോൾമാത്രമാ

ണാവരെനാമോർക്കയുള്ളൂ

അവരിലെനന്മ നാം കാൺകയുള്ളൂ..

മരണമില്ലെനിക്കെന്നൊരഹങ്കാര

മാണെന്നഹങ്കരത്തിന്നാധാര

മെന്നറിയുന്നനേരമേ

എന്നിലെയെന്നെയും ഞാനറിയൂ..

മരണത്തിൻ തേരേറിപ്പോയൊരു മാഷേ

നിൻ സ്മരണകൾ വേരറ്റ് പോകില്ലൊരുനാളും.

ഐ പ്രൌഡ് റ്റു ബി ആൻ എട്ടാം വാർഡുകാരൻ...

ആഗസ്റ്റ് 15നും ഇൻഡ്യ ക്രിക്കറ്റ് ജയിക്കുമ്പോഴും മാത്രം കുറേ ആളുകൾ പറയുന്ന ഒരു വാചകമുണ്ട്. I proud to be an Indian. സത്യത്തിൽ പാസ്സ്പോർട്ടിലല്ലാതെ ജീവിതത്തിൽ എവിടെയെങ്കിലും ഒരു ഇൻഡ്യാക്കാരനായി ജീവിക്കുന്ന ആരെങ്കിലുമുണ്ടോ? തെക്കനും വടക്കനും, തമിഴനും, തെലുങ്കനും, പഞ്ചാബിയും,മദ്രാസിയുമൊക്കെയായി കഴിയുന്നവരല്ലേ എല്ലാവരും. ബംഗ്ലാദേശികൾ എന്ന് പറയുമ്പോൾ തന്നെ മലയാളിക്ക് അവർ മറ്റേതൊ രാജ്യക്കാരനായിട്ടാണ് തോന്നുന്നത്. ഒരിക്കൽ മാതൃഭൂമിയിലോ മറ്റോ ഇതിനെക്കുറിച്ച് ഒരു ലേഖനം വായിച്ചതോർക്കുന്നു. കേരളത്തിന്റെ വരുമാനത്തിന്റെ നല്ലൊരു ശതമാനം ബംഗ്ലാദേശികൾ കൊണ്ടു പോകുന്നൂ എന്ന്. ഇൻഡ്യാക്കാർ തന്നെയായ ബംഗ്ലാദേശിയോടുള്ള മനോഭാവം ഇങ്ങിനെയെങ്കിൽ കേരളത്തിലേക്ക് എത്തുന്ന വിദേശപണത്തിന്റെ കണക്കെടുത്താൽ അന്യ രാജ്യക്കാർ നമ്മെ എങ്ങിനെ കരുതണം?

ഒരോ സംസ്ഥാനത്തും ഓരോ നിയമങ്ങൾ, ഓരോ നികുതികൾ ഓരോരോ ആചാരങ്ങൾ എന്നുവേണ്ട കേരളത്തെ മറ്റൊരു രാജ്യമായിട്ട് തന്നെയല്ലേ നാം വിളിക്കുന്നത്. ഒരു രാജ്യത്തിനകത്ത് മറ്റൊരു രാജ്യം. ഗോഡ്സ് ഓൺ കണ്ട്രി.

ഇനി വിദേശത്ത് ജീവിക്കുന്ന ആർക്കെങ്കിലും ഈ ഇൻഡ്യാക്കാരുമായി എന്തെങ്കിലും ബന്ധമുണ്ടോ? അതാത് ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നവർ മാത്രം സഹകരിക്കുന്നൂ, സംഘടിക്കുന്നു. ഇവിടൊരു തമിഴനെ കണ്ടാൽ പോലും നമുക്ക് പുശ്ചം.

അതുകൊണ്ട് ഈ ഐ ആം നോട്ട് പ്രൌഡ് റ്റു ബി ആൻ ഇൻഡ്യൻ. മറിച്ച്, ഞാൻ ജനിച്ച് വളർന്നതും, കളിച്ചു നടന്നതും, എന്നെ അറിയുന്നവരും ഞാനറിയുന്നവരുമായ എന്റെ അയൽക്കാരുള്ള എന്റെ എട്ടാം വാർഡിനെയോർത്ത് ഞാൻ അഭിമാനം കൊള്ളുന്നു.

ഞാൻ ഒരു എട്ടാം വാർഡുകാരനാണ്.

എല്ലാ എട്ടാം വാ‍ർഡുകാരും എന്റെ സഹോദരീ സഹോദരന്മാരാണ്.

ഒരു കമ്പി കഥ.

മോഹ ഭംഗമനസ്സിലെ..

1984 ജനുവരിയിലെ അവസാനത്തെ ആഴ്ച്ച സുഹൃത്തിന്റെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ച് ജോലിക്കായി ബോംബെയിലേക്ക് വണ്ടി കയറുമ്പോൾ ജോലിയേപ്പോലെ തന്നെ പ്രാധാന്യമുള്ള മറ്റൊരു ആഗ്രഹം കൂടി എന്റെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരിരുന്നു. റെഡ് സ്ട്രീറ്റ് ഒന്ന് കാണണം. ഇന്റർനെറ്റും ടീ.വിയും ഒന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന അക്കാലത്ത്,  ആ പ്രായത്തിൽ ബോംബെ എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ആദ്യം ഓടിയെത്തുന്നത് പ്രധാനമായും മൂന്ന് കാര്യങ്ങളായിരുന്നു. ഹിന്ദി സിനിമ, ബോംബെ അധോലോകം, പിന്നെ റെഡ് സ്ട്രീറ്റ്. ആ കാലത്ത് എന്റ് പ്രായത്തിലുള്ള പലരുടേയും മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞുകിടന്നിരുന്നതും ഇതൊക്കെതന്നെ ആയിരുന്നിരിക്കണം എന്ന് തോന്നുന്നു. എന്തായാലും ബോംബെയിൽ എത്തി സുഹൃത്തിന്റെ കൂടെ താമസമാക്കി.  ശെനിയും ഞായറും സുഹൃത്തിന് ജോലിയില്ലായിരുന്നതിനാൽ ബോംബെ കറങ്ങാൻ  പോകാം എന്ന് പറഞ്ഞു. എവിടെയാണ് ആദ്യം പോകേണ്ടത് എന്ന് സുഹൃത്ത്  ചോദിച്ചപ്പോൾ ഒരു മടിയും കൂടാതെ റെഡ്സ്ട്രീറ്റിൽ ആദ്യം പോകാമെന്നുള്ള എന്റെ മറുപടി കേട്ട് സുഹൃത്ത് ഒന്നല്ല ഒരു ഒന്നര ഒന്നേമുക്കാൽ ഞെട്ട് ഞെട്ടി. പുള്ളി ഇതുവരെയും  റെഡ് സ്ട്രീറ്റിൽ പോയിട്ടില്ലാ എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ അതിലും വലിയ ഞെട്ട് ഞെട്ടി. ഇവനെന്തൊരു മണകുണാഞ്ചൻ എന്നൊരു പുശ്ചം എന്റെ ഉള്ളിൽ പതഞ്ഞ് പൊങ്ങി. അത് ഞാൻ അവനോട് പറയുകയും കൂടി ചെയ്തപ്പോൾ അവനിലെ പൌരുഷം പെട്ടന്നുണർന്നു.  എങ്കിൽ ഇന്ന് അവിടെ പോയിട്ട് തന്നെ കാര്യം എന്ന് അവൻ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങിനെ റെഡ് സ്ട്രീറ്റ് എന്ന ഓമനപ്പെരിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ബോംബെയിലെ ഏറ്റവും തിരക്കുള്ള ഗ്രാന്റ് ട്രങ്ക് റോഡിൽ അവിടെ മുൻ പരിചയമുള്ള അവന്റെ മറ്റൊരു സുഹൃത്തിനേയും കൂട്ടി ഞങ്ങൾ എത്തി. മൂന്നും നാലും നിലകളിലായി നിരനിരയായി നിൽക്കുന്ന കെട്ടിടങ്ങളുടെ തുറന്ന വാതിലിലും ജനലിലും എല്ലാം അർത്ഥ നഗ്നകളായ സുന്ദരികൾ വിവിധ പോസ്സുകളിൽ നിൽക്കുന്നു . അവർ മത്തി വിൽ‌പ്പനക്കാരേപ്പോലെ കസ്റ്റമേഴ്സിനെ ക്ഷണിക്കുകയാണ്. ചിരിച്ചും കണ്ണിറുക്കിയും കൈകാട്ടിയുമെല്ലാം. യാതൊരു മറയുമില്ലാത്ത വിൽ‌പ്പന. പുറമേ നിന്നുള്ള ദൃശ്യങ്ങൾ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ മനസ്സിൽ ഒരു രണ്ടുമൂന്ന്  ലഡ്ഡുപൊട്ടി. മലയാളിയും നേപ്പാളിയും ബീഹാറിയും തുടങ്ങി ഇൻഡ്യയിലെ വിവിധ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ പ്രതിനിധികളെയെല്ലാം അവിടെ കാണാം. അദ്യമായി തൃശൂർ പൂരത്തിന് വെടിക്കെട്ട് കാണാൻ വന്ന കുട്ടിയുടെ ആകാംക്ഷയോടെ റോഡിൽ നിന്ന് ഇതെല്ലാം കണ്ട് വിജ്രംഭിച്ച് നിൽക്കുന്ന  ഞങ്ങളോട് മറ്റേ സുഹൃത്ത് അകത്തേക്ക് പോയാൽ കൂടുതൽ കാഴ്ച്ചകൾ കാണാം എന്നും പേടിക്കേണ്ടാ എന്നും പറഞ്ഞപ്പോൾ കാലിലൂടെ ഒരു വിറയൽ മേലോട്ട് അരിച്ച് കയറി. പിന്നീടൊരിക്കലാകാം എന്ന് പറഞ്ഞ് മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ അന്ന് അവിടന്ന് മടങ്ങിയപ്പോൾ വീണ്ടും പോയി അകത്തെ കാഴ്ച്ചകൾ കൂടി കാണണം (സത്യമായിട്ടും കാണാൻ മാത്രം) എന്ന് ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു. പിറ്റേ   ആഴ്ച്ചയിൽ തന്നെ ഒരു  കൊച്ചു കമ്പനിയിൽ ജോയിൻ ചെയ്തു. ജോലിയിൽ കയറി രണ്ടാം ദിവസം ദിവസം നാട്ടിൽ നിന്നും കമ്പി വന്നു. കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ 1984 ഫെബ്രുവരി നാലാം തീയ്യതി. ഉച്ചയോടെ സുഹ്രുത്ത് കമ്പിയുമായി കമ്പനിയിലെത്തി.   ഉടൻ നാട്ടിലെത്തുക. ഏഴാം തീയ്യതി തൃശ്ശൂർ പോലീസ് ക്യാമ്പിൽ ജോയിൻ ചെയ്യണം. ഇതായിരുന്നു കമ്പി. കമ്പി എന്റെ കയ്യിലിരുന്ന് കമ്പനം കൊണ്ടു. 18 വയസ്സ് പൂർത്തിയായപ്പോൾ പീ.എസ്സ്.സി വഴി പോലീസ് ജോലിക്കായി അപ്ലൈ ചെയ്തത് ഒരിക്കലും ഒരു പോലീസ്കാരനാവാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല. ചുമ്മാ ഒരു രസം. പിന്നീട് മെഡിക്കൽ ചെക്കപ്പിന് വേണ്ടി തൃശൂർ ക്യാമ്പിൽ  പോയപ്പോൾ  ഡോക്ടർക്ക് ഒരു 50 രൂപാ കൊടുത്താൽ ടെസ്റ്റ് പാസ്സാകാം എന്ന് ഇളയപ്പൻ പറഞ്ഞു.   ടെസ്റ്റിന് പോയപ്പോൾ ആ പേരിൽ ഒരൻപത് രൂപാ കൂടി വീട്ടിൽ നിന്നും അടിച്ചെടുക്കുകയും  ചെയ്തു. ആ‍ കാശ് ഡോക്ടർക്ക് കൊടുക്കാതെ മെഡിക്കൽ ടെസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തൃശൂർ ജോസിൽ കയറി ഒരു ഫസ്റ്റ് ഷോയും കണ്ട് പിന്നെ പത്തൻസിൽ നിന്നും നല്ലൊരു ശാപ്പാടും കഴിച്ച് സുഖമായി വീട്ടിലേക്ക് പോന്നു.

പിന്നീട് ഈ പോലീസ് ജോലിയെക്കുറിച്ച് ഓർക്കുന്നത് തന്നെ ഈ കമ്പി കയ്യിൽ കിട്ടിയപ്പോഴാണ്. ഞാൻ നാട്ടിലേക്ക് പോകുന്നില്ലെന്നും ഈ പോലീസ് ജോലി എനിക്ക് താൽ‌പ്പര്യമില്ലെന്നും ആവത് പറഞ്ഞിട്ടും സുഹൃത്ത് സമ്മതിച്ചില്ല. സർക്കാർ ജോലിയാണ്, ആനയാണ് ചേനയാണ് എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് അവൻ എന്നെ നിർബന്ധിച്ച് കമ്പനിയിൽ നിന്നും വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയി.   വീ‍ണ്ടും ഒരിക്കൽകൂടി റെഡ് സ്ട്രീറ്റിൽ പോകാം എന്ന് ഞാൻ എന്റെ മനസ്സിന് കൊടുത്ത വാക്ക് പാലിക്കാനാകാതെ കമ്പിയുമായി ഞാൻ നാട്ടിലേക്ക് വണ്ടി കയറി, അല്ലാ ആ ദുഷ്ടനെന്നെ കയറ്റി വിട്ടു.. 1984 ഫെബ്രുവരി ഏഴാം തീയ്യതി അങ്കമാലിയിൽ  ട്രെയിനിറങ്ങി വീട്ടിലെത്തി അത്യാവശ്യം ഡ്രസ്സും മറ്റുമെടുത്ത് കാലടി ജംഗ്ഷനിലെത്തി. എന്നെ യാത്രയാക്കാൻ എന്റെ മൂന്ന് സുഹൃത്തുക്കളും കാലടി വരെ വന്നു. അവിടെ ബസ്സ് കാത്ത് നിന്നപ്പോൾ ഒരു ആഗ്രഹം ഒരു ഫോട്ടോ എടുത്താലോ എന്ന്. ഉടൻ കാലടിയിലെ ഏറ്റവും പഴയതും പ്രശസ്താവുമായ കലാ സ്റ്റുഡിയോയിൽ കയറി ഒരു ഫോട്ടോയുമെടുത്തു.

ആ ഫോട്ടോ ഇവിടെ  കാണുന്നത്.. അതിൽ ഇടത്ത് നിന്നും  ആദ്യം ഇരിക്കുന്നത് വർക്കിയച്ചൻ രണ്ട് വർഷം മുൻപ് അവൻ ഞങ്ങളെയൊക്കെ ഇവിടെ വിട്ട് എന്നെന്നേക്കുമായി സ്വയം യാത്ര പറഞ്ഞ് പിരിഞ്ഞുപോയി. അന്ന് ഉച്ച കഴിഞ്ഞ് തൃശൂർ ക്യാമ്പിലെത്തി ജോയിൻ ചെയ്തു. ജോയിൻ ചെയ്താൽ ആദ്യ നടപടി മുടി മുറിക്കലാണ്. എനിക്കാണെങ്കിൽ മുടി എന്റ് ജീവനാണ്. അത് മുറിക്കുന്ന കാര്യം ഓർത്തപ്പോൾ ചങ്ക് പൊട്ടിപ്പോയി. എന്നാൽ ലേറ്റ് ആയി ചെന്നത് കൊണ്ട് അന്ന് എനിക്ക് മുടി മുറിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. ഒരു ദിവസ്സം കൂടി എന്റെ മുടിക്ക് ആയുസ്സ് നീട്ടി കിട്ടി. പിറ്റേന്ന് മുതൽ അഭ്യാസം തുടങ്ങി. നാളെ 2014 ഫെബ്രുവരി 7. എന്റെ ആ പോലീസ് ജീവിതത്തിന്റെ തുടക്കത്തിന് 30 വയസ്സ് തികയുകയാണ്. ഇതു വരെ ലീവിലായിരുന്ന ഞാൻ കഴിഞ്ഞ മാസം ബ്രിട്ടീഷ് പൌരത്വം എടുത്തതോടെ ആ ജോലി എന്നെന്നേക്കുമായി എനിക്ക് നഷ്ടമായി. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഒരു മണ്ടത്തരമായിപ്പോയി അത് എന്ന് എന്റെ മനസ്സ് എന്നോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. വേണ്ടായിരുന്നൂ എന്ന് നാഴികക്ക് നാൽ‌പ്പത് വട്ടം മനസ്സ് മന്ത്രിക്കുന്നു. നഷ്ടബോധം മനസ്സിനെ മഥിക്കുന്നു. ആരെങ്കിലും നിർബന്ധിച്ചോ എന്ന് ചോദിക്കരുത്.. അങ്ങിനെയൊക്കെയങ്ങ് സംഭവിച്ചുപോയി.  ഇനി വരുന്നത് വരുന്നിടത്ത് വച്ച് കാണാം. ഗുഡ് ബൈ റെഡ് സ്ട്രീറ്റ്..ഗുഡ് ബൈ പോലീസ് ജോബ്..

വേദനയോടെ,

ജോയ് ആഗസ്തി,

മുൻ പോലീസ്കാരൻ.

ഒരു തറ പോസ്റ്റ്.

മാണിക്യമംഗലം തുറയുടെ പടിഞ്ഞാറെ അറ്റത്തുനിന്നും തുടങ്ങി അറൂറ്റി, ചെമ്പിച്ചേരി പാടങ്ങളിലൂടെ വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞൊഴുകി തെക്ക് പെരിയാറ്റിൽ അവസാനിക്കുന്ന കൈതത്തോടിന്റെ കുറുകെയുള്ള പ്രധാന പാത പണ്ട് ഒരു തോടായിരുന്നു. ഇന്നത് തോടും റോഡുമല്ലാത്തവിധത്തിലാണ് എന്നത് മറ്റൊരു കാര്യം.. ഈ പാതയിൽ നിന്നും വടക്കോട്ടുള്ള വരമ്പത്തുകൂടി ഒരു നൂറു വാര നടന്നാൽ ഞാൻ ജനിച്ച് വളർന്ന എന്റെ അപ്പന്റെ തറവാട് വീടായി. ചാണകം മെഴുകിയ തറയും അറയും നിലയും ഉള്ള ഓടിട്ട വീടായിരുന്നു. പുറമേ നിന്ന് നോക്കിയാൽ വലിയ വീടായിരുന്നെങ്കിലും അറയും നിലയും കാരണം അകത്ത് സൌകര്യങ്ങൾ തീരെ കുറവായിരുന്നു. ആ വീട്ടിലെ തറയിലെ ചാണകം ഒരുപാട് എന്റെ ദേഹത്ത് പറ്റിയിരുന്നൂ എന്റെ ചെറുപ്പ കാലത്ത്. കാരണം മറ്റൊന്നുമല്ല. ചെറുപ്പത്തിൽ എനിക്ക് പായിൽ കിടന്ന് മുള്ളുന്ന സ്വഭാവം ഉണ്ടായിരുന്നു. ചാണകം മെഴുകിയ തറയിൽ കൈതപ്പായ വിരിച്ച് അതിൽ കിടന്ന് മുള്ളിമുള്ളി കൈതപ്പായയുടെ നടുഭാഗം വലിയ വട്ടത്തിൽ ദ്രവിച്ച് പോയിരുന്നു. നേരം വെളുത്ത് എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ മൂത്രത്തോടൊപ്പം ചാണകം മേലാസകലം ഉണങ്ങി പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിപ്പുണ്ടാകും. എനിക്ക് 13 വയസ്സുള്ളപ്പോൾ അപ്പൻ വേറെ വീട് വച്ച് ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് മാറി. ആ വീടിന്റെ തറ സിമന്റിട്ടതായിരുന്നു. അവിടെയും എന്റെ മൂത്രമൊഴി തുടർന്നു. എങ്കിലും കട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ മൂത്രമൊഴിക്കലുകൊണ്ട് എനിക്ക് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നും തോന്നിയില്ല. എന്റെ ഈ ശീലം മാറ്റുവാൻ അമ്മ പല പൊടിക്കൈകളും പ്രയോഗിച്ച് നോക്കി. മുള്ളൻ തവളയെ വറുത്തു തന്നു. പിന്നെ എന്റെ തന്നെ മൂത്രത്തിൽ അരി കുതിർത്തി അത് വറുത്ത് തന്നു. എന്നിട്ടും തഥൈവ. എന്റെ ആ ശീലം അനസ്യൂതം തുടർന്നു. എന്ന് വരെ എന്ന് ഞാൻ പറയുന്നില്ല. എങ്കിലും എനിക്കതിൽ വലിയ കുണ്ഠിതമൊന്നും തോന്നിയതുമില്ല. കാരണം എന്റെ അയൽക്കാരിയും എന്നേക്കാൾ പ്രായമുള്ളതുമായ വരയിലാൻ അന്നമ്മയും ഇതേ സ്വഭാവക്കാരിയായിരുന്നു. അന്നമ്മ കല്യാണം കഴിയുന്നത് വരെ പായിൽ കിടന്ന് മുള്ളുമായിരുന്നെന്ന് അവരുടെ അമ്മ പറഞ്ഞ് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ( കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് മുള്ളിയോ എന്ന് ആരും ചോദിക്കരുത്. സത്യമായിട്ടും എനിക്കറിയില്ല.). അത് പോട്ടെ. ഇടക്കെപ്പോഴോ എന്റെ മുള്ളൽ താനെ നിന്നു. പിന്നീട് കല്യാണവും കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ സ്വന്തമായി പണിത വീട്ടിലേക്ക് മാറി. ആ വീടിന്റെ തറ മാർബ്ബിൾ പതിച്ചതായിരുന്നു. ഏറെ കഴിയുന്നതിന് മുൻപ് ഈ ബ്രിട്ടനിലേക്ക് കുടിയേറി. ഇവിടെ വന്ന് വാടകവീട്ടിൽ താമസം തുടങ്ങി. പിന്നെ ആ വീട് തന്നെ വിലക്ക് വാങ്ങി. ആ വീടിന്റെ തറ കാർപ്പറ്റ് ഇട്ടതായിരുന്നു. അവസാനമായി 3 കൊല്ലം മുൻപ് പഴയ വീട് വിറ്റ് ഇപ്പോ താമസിക്കുന്ന ഈ വീട് വാങ്ങി. ഈ വീടിന്റെ തറ നല്ല ഗ്ലോസ്സി ലാമിനേറ്റഡ് ഫ്ലോറാണ്. അങ്ങിനെ വിവിധ തരത്തിലുള്ള തറകളുള്ള വീടുകളിൽ മാറി മാറി ജീവിച്ചെങ്കിലും ഒരു കാര്യം മാത്രം മാറിയില്ല. എന്റെ തറ സ്വഭാവം. എങ്കിലും ഇക്കാര്യത്തിലും എനിക്കൊരു കുണ്ഠിതവുമില്ല. കാരണം എന്റെ കൂടെയാണല്ലോ ഇവിടെയുള്ള ഭൂരിപക്ഷം പേരും. ത..റ=തറ, പ..റ=പറ.

ഗ്രാമ വിശുദ്ധിയുടെ തിരുശേഷിപ്പുകൾ.

ഗ്രാമ വിശുദ്ധിയുടെ തിരുശേഷിപ്പുകൾ.

അകലങ്ങളിലിരിക്കുംബോഴാണ് ബന്ധങ്ങളുടെ വിലയറിയുക എന്നാണ് പറയുന്നത്. അത് വളരെ സത്യമായ ഒരു കാര്യമാണ്  നാം നിസ്സാരരെന്ന് കരുതുന്ന പലരേയും അകലെയിരിക്കുംബോഴാണ് നാം വിലയിരുത്തേണ്ടത്.  നാം അറിയുന്ന ഓരോരുത്തരെയും ഒരു നിമിഷം ഒന്ന്‍ ശെരിയായി വിലയിരുത്താൻ ശ്രമിച്ചാൽ അവരിലെ നന്മകളെ നമുക്ക് കാണാന്‍ കഴിയും. അപ്പോള്‍ നമ്മേക്കാൾ എത്രയോ ഉയരങ്ങളിലാണിവർ എന്നും നമുക്ക് മനസ്സിലാകും .  അപ്പോ നമുക്ക് ഇവരോടുള്ള സ്നേഹം ഇരട്ടിക്കും.  പലപ്പോഴും നമ്മുടെ ബന്ധുക്കളെയും സുഹൃത്തുക്കളെയുമെല്ലാം അവരുടെ കുറ്റങ്ങളിലൂടെയും  കുറവുകളിലൂടെയും ആയിരിക്കും നാം ആദ്യം ഓര്‍ക്കുക. അവരിലെ നന്മകള്‍ നാം കണ്ടെത്തുമ്പോഴേക്കും ഒരുപക്ഷേ  അവരിൽ പലരും ഈ ലോകം വിട്ടു പോയികഴിഞ്ഞിരിക്കും. എന്റെ രണ്ട്ട് സുഹൃത്തുക്കള്‍ കഴിഞ്ഞ ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ  മരണപ്പെട്ടു. അവരില്‍ പല കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും അവര്‍ക്ക് അതിലേറെ നന്മകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവിന്  അവരുടെ മരണം വരെ കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നു. ഈ ഫോട്ടോയിൽ കാണുന്നതും ഇതുപോലെ ചില കുറവുകളുള്ള ഒരു മനുഷ്യനാണ്. പേര് കൊസ്തോപ്പ്. കൊസ്തോപ്പേട്ടൻ എന്റെ അയൽക്കാരനാണ്. വയസ്സ് ഒരു എഴുപത്തിയഞ്ചിനും എൺപതിനും ഇടക്ക് കാണും. ഞാൻ കണ്ട് തുടങ്ങിയ കാലം മുതലേ കൊസ്തോപ്പേട്ടൻ ഇങ്ങിനെയൊക്കെതന്നെയാണ്. ആ രൂപം ഒന്ന് സൂക്ഷിച്ച് നോക്കൂ. എന്റെ ഗ്രാമത്തിന്റെ പഴയ മുഖമാണത്. ആ മുഖത്ത് കാണുന്ന അതേ ലാളിത്യവും നിഷ്കളങ്കതയും തന്നെയാണ് അകത്തും.  മൊണാലിസയുടെ ഇനിയും നിർവ്വചിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത ആ ഭാവം പോലെ തന്നെ നിർവ്വചിക്കാനാകാത്ത ഒരു ഭാവം  ഈ ഫോട്ടോയിലും കാണുന്നില്ലെ? വസ്ത്ര ധാരണത്തിൽ നമ്മുടെ രാഷ്ട്ര പിതാവിനേപ്പോലെയാണ് കൊസ്തോപ്പേട്ടൻ.  അർത്ഥ നഗ്നനായ കൊസ്തോപ്പേട്ടന്റെ സ്ഥായിയായ രൂപവും  ഭാവവും ഇത് തന്നെയാണ്.. ഒരു ഒറ്റമുണ്ടും പിന്നെ ഒരു കൊന്തയും സ്വന്തമായുള്ള കൊസ്തോപ്പേട്ടൻ ലോകത്ത് അന്യം നിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന നന്മനിറഞ്ഞ ചുരുക്കം ചില അപൂവ്വ ജീവികളിൽ ഒരാളാണ്. വിശുദ്ധ കൊസ്തോപ്പേട്ടൻ എന്ന് എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും വിളിക്കാം. വിവാഹിതനല്ലാത്തതുകൊണ്ടും ചാരിത്ര്യം നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലാ എന്നെനിക്കുറപ്പുള്ളതുകൊണ്ടും മാത്രമല്ല, മറിച്ച് ആർക്ക് എന്ത് സഹായവും ചെയ്യാൻ കൊസ്തോപ്പേട്ടൻ ഒരു വിളിപ്പാടകലെയുണ്ടാകും എന്നത്കൊണ്ടുകൂടിതന്നെയാണ് ഞാൻ കൊസ്തോപ്പേട്ടനെ വിശുദ്ധരുടെ ഗണത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയ്ത്. അൽഭുതങ്ങൾ ഒന്നും ചെയ്തതായി തെളിയിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ  സഭക്ക് അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനാ‍ായി അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയില്ലെങ്കിലും  ഞങ്ങളുടെ നാടിന്റെ  പുണ്യം തന്നെയാണ് ഈ കൊസ്തോപ്പേട്ടൻ . കൊസ്തോപ്പ് ചേട്ടന്റെ ഒരു കൈ മുഴുവനായും നിവരില്ല. അത് പകുതിയേ നിവരൂ. അത് ഒരു "L"  ഷെയ്പ്പിൽ അങ്ങിനെ നിൽക്കും. എന്നാൽ ആ പോരായ്മ തന്നെയാണ് കൊസ്തോപ്പേട്ടന്റെ വിജയവും.. ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിലുള്ള മിക്ക വീടുകളിൽ നിന്നും രാവിലേയും വൈകിട്ടും പാൽ ഡയറിയിലെത്തിക്കുക എന്നതാണ് കൊസ്തോപ്പേട്ടന്റെ പ്രധാന തൊഴിൽ. ഒരു മൂന്ന് നാല് വീടുകളിൽ നിന്നുള്ള പാൽ പാത്രങ്ങൾ തന്റെ ആ നിവരാത്ത “L" ഷെയിപ്പ് കൈതണ്ടയിൽ  ഒരു ഹാങ്ങറിൽ എന്ന പോലെ തൂക്കിയിടും . എന്നിട്ട് പാൽ ഡയറിയിലേക്ക് ഒരു നടത്തമാണ്. നടത്തം അല്ല, ഓട്ടം എന്ന് തന്നെ പറയാം. ഒന്നല്ലാ, പലവട്ടം. മഴയും വെയിലും ഒന്നും കാര്യമാക്കാതെയുള്ള  ഈ നടത്തം തന്നെയായിരിക്കാം ഈ എഴുപതുകളിലും കൊസ്തോപ്പേട്ടന്റെ യുവത്വത്തിന്റെ കാരണം. മുടങ്ങാതെ പള്ളിയിൽ പോകുന്ന കൊസ്തോ‍പ്പേട്ടന്  പക്ഷേ മരണത്തെ ഭയങ്കര ഭയമാണ്. ആരെങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ മരിച്ചാൽ പിന്നെ ഒരു രണ്ടാഴ്ച്ചത്തേക്ക് ആ ഏരിയായിലുള്ളവർ അവരുടെ പാല്  ഒറയൊഴിക്കുകയേ നിവൃത്തിയുള്ളൂ. അല്ലെങ്കിൽ സ്വന്തമായി ഡയറിയിലെത്തിക്കേണ്ടി വരും. വികൃതി ചെറുക്കന്മാർ കൊസ്തോപ്പേട്ടനെ വിളിക്കുന്നത്  “മൊട്ടകൊസ്തോപ്പ്” എന്നാണ്. എന്താണങ്ങിനെ വിളിക്കുന്നതെന്ന് ചോദിച്ചാൽ അതിന്റെ കാരണം എനിക്കും, വിളിക്കുന്നവർക്കും കൊസ്തോപ്പേട്ടനും അറിയില്ല.  ആ വിളി  കേട്ടാൽ കൊസ്തോപ്പേട്ടന്റെ ഭാവം മാറും. പിന്നെ വിളിക്കുന്നവന് വയറ് നിറയെ കിട്ടും. ചിലർ അൽ‌പ്പം കൂടി ക്രൂരരാകാറുണ്ട്. അവർ കൊസ്തോപ്പേട്ടന്റെ ആ അനാവൃത മാറിടങ്ങൾ നിഷ്ടൂരം ഞെരിച്ച് അദ്ദേഹത്തെ വേദനിപ്പിച്ച്  അതിൽ ആനന്ദം കൊള്ളും. കരയുകയല്ലാതെ മറ്റൊന്നു ചെയ്യാൻ ഈ പാവത്തിനാവില്ല.  ഫെയ്സ് ബുക്കിൽ എന്റെ അനുജൻ അപ്ലോഡ് ചെയ്ത കൊസ്തോപ്പേട്ടന്റെ ഫോട്ടോ കണ്ടപ്പോഴാണ് കൊസ്തോപ്പേട്ടനെ ഞാനൊന്ന് പഠിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത്. അപ്പോൾ   കൊസ്തോപ്പേട്ടനെക്കുറിച്ച് രണ്ട് വക്കെഴുതണമെന്നും തോന്നി.  ഗ്രാമ വിശുദ്ധിയുടെ അവസാനിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന തിരുശേഷിപ്പുകളിൽ ഒന്നാണ്  നന്മ നിറഞ്ഞ മനസ്സുള്ള ഈ കൊസ്തോപ്പ് ചേട്ടൻ.  കൊസ്തോപ്പേട്ടന് എല്ലാവിധ ആയുരാരോഗ്യങ്ങളും നേർന്നുകൊണ്ട് നിറുത്തുന്നു..  

ഓർമ്മയിലെ വിഷു

.

ഓണം പോലെ അത്ര കളര്‍ഫുള്‍ അല്ലാ വിഷു സ്മരണകള്‍. എങ്കിലും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ഓര്‍ക്കാനുണ്ടാകുമല്ലോ.  അത്തരം ഒന്ന് രണ്ട് ഓർമ്മകൾ മാത്രമേ എനിക്ക് വിഷുവിനെക്കുറിച്ചുള്ളൂ.

1.പറയത്ത്കാരും പനമനക്കാരുമായിരുന്നൂ ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിലെ രണ്ട് ജന്മി കുടുംബങ്ങൾ. പറയത്ത്കാർ മേനോന്മാർ ആയിരുന്നു. വലിയ വിക്റ്റോറിയൻ സ്റ്റൈലിലുള്ള വീടുകളായിരുന്നു പറയത്തുകാരുടെ. വീടിനുമുൻപിലെ ചുവരിൽ  കാട്ടുപോത്തിന്റെ ഒറിജിനൽ തലകളും സിംഹത്തിന്റേയും ആനയുടേയുമൊക്കെ തലയുടെ പ്രതികകളു  ഉണ്ടാക്കി വച്ച വീതികൂടിയ വാ‍രാന്തകളുള്ള വലിയ ഇരുനില വീടുകൾ. രണ്ടാം നിലയിലെ ഇറയിൽ തൂക്കിയിട്ട നീലപെയിന്റടിച്ച  മുളയുടെ ഹൊറിസോണ്ടൽ ബ്ലൈൻഡ്സ്. അവിടുത്തെ പത്മനാഭമേനോൻ എന്നയാളുടെ അടുത്ത് വളരെ ചെറുപ്പത്തിൽ കൂട്ടുകാർക്കൊപ്പം ഒരിക്കൽ വിഷുകൈനീട്ടം വാങ്ങാൻ പോയതോർമ്മയുണ്ട്.  എന്റെ കൂട്ടുകാരൻ തോട്ടങ്കര ജോസിന്റെ അപ്പൻ പറയത്തെ കാര്യസ്ഥന്മാരിൽ ഒരാളായിരുന്നു.  മൂന്ന് പൈസയാണ് അന്ന് പറയത്തെ പപ്പനേമാൻ എന്ന് വിളിക്കുന്ന പത്മനാഭമേനോൻ വിഷുകൈനീട്ടമായി തന്നത്.  അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുജനോ മറ്റോ ഒരു രണ്ട് പൈസയും തന്നു. വിഷുവിന്റെന്ന്  രാവിലെ ഒത്തിരി പേർ അവിടെ കൈനീട്ടം വാങ്ങാൻ  പോകുമായിരുന്നു. ആ വീടുകളുടെ മുന്നിലൂടെയാണ് ഞങ്ങൾ സ്കൂളിലേക്ക് എളുപ്പത്തിൽ നടന്ന് പോവുക. പറമ്പിൽ ധാരാളം മാവുകളും വാളൻപുളി മരങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. സ്കൂളിൽ പോകുമ്പോൾ മാങ്ങയും പുളിയുമൊക്കെ പെറുക്കിയെടുത്ത് തിന്നും. നാട്ടിലെ കല്യാണങ്ങൾക്കും അടിയന്തിരങ്ങൾക്കുമൊക്കെ സദ്യ ഉണ്ടാക്കുവാനുള്ള ഓട്ട് വാർപ്പ് ഇവിടുന്നാണ് എല്ലാരും കൊണ്ടു പോവുക. പല വലിപ്പത്തിലുള്ള ധാരാളം വാർപ്പ്കൾ അവർക്കുണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. വീടിന്റെ പുറകിൽ മാണിക്യമംഗലം തുറ. തുറയിൽ നിന്ന് പ്രത്യേകം തോട് വെട്ടി വെള്ളം എത്തിച്ഛിരുന്ന ചെങ്കല്ലുകൊണ്ട് പടവുകൾ കെട്ടിയൊതുക്കിയ ഒരു കുളവും കുളക്കരയിൽ കുളപ്പുരയും അവർക്കുണ്ടായിരുന്നു. നാട്ടിലുള്ള എല്ലാവരുടേയും പണസംബന്ധമായ ആവശ്യങ്ങൾക്ക് ഈ പറയത്ത്കാരെയാണ് ആശ്രയിച്ഛിരുന്നത്. നാട്ടുകാർക്ക് പണത്തിന് ആവശ്യം വന്നാൽ  വീടിന്റെ ആധാരം പണയം വച്ചും സ്വർണ്ണം പണയം വച്ചുമൊക്കെ നാട്ടുകാർ  പണം വാങ്ങുന്നത് ഈ പറയത്തുകാരിൽ നിന്നായിരുന്നു.. നാട്ടുകാർക്കെല്ലാം അവരോട് നല്ല ബഹുമാനവും സ്നേഹവുമായിരുന്നു. പണ്ട് വയനാട്ടിൽ നക്സൽ വർഗ്ഗീസിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ കേണിച്ചിറ മത്തായിയേയും അതുപോലെ മറ്റ് പല ജന്മിമാരേയും  തലവെട്ടി കൊന്ന കാലം. ഈ പറയത്തെ ഏമാന്മാരെയും ഇതുപോലെ കൊല്ലുമെന്ന് അവർക്ക് ഒരു ഊമ കത്ത് കിട്ടി. കത്ത് കിട്ടിയതോടെ ഇവർ ആകെ ഭയന്നു. ഈ വിവരം നാട്ടിൽ എല്ലാവരും അറിഞ്ഞു..  എന്റെ അപ്പനുൾപ്പെടെ നാട്ടിലുള്ള ആണുങ്ങളെല്ലാം ജാതിമത ചിന്തയില്ലാതെ ഏതാണ്ട് ഒരാഴ്ച്ചയിലധികം അവരുടെ വീടുകളുടെ മുൻപിൽ  കുറുവടിയും വെട്ടുകത്തിയുമായി കാവൽ നിന്നു.  ഒരുപക്ഷേ ആ പഴയ ജന്മികുടിയാൻ ബന്ധമോ അതുമല്ലെങ്കിൽ മനുഷ്യർ തമ്മിലുള്ള  ഊഷ്മള ബന്ധങ്ങളോ ഒക്കെയായിരിക്കാം  ഒരു സമൂഹത്തെ മുഴുവൻ അവർക്ക് വേണ്ടി കാവലിരിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. ഇന്നാണെങ്കിൽ ജാതിയുടേയും കൊടിയുടേയും പേരിൽ അല്ലാതെ ആരെങ്കിലും പോകുമോ? .

2.എന്റെ ബാല്യത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ കിഴക്കേ അതിരില്‍ താമസിച്ചിരുന്നത് കുറുമ്പന്‍ പുലയനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മക്കളും ആയിരുന്നു. ആകെ ഒരു പുലയ കുടുംബമേ ഞങ്ങളുടെ ആ പ്രദേശത്ത്  ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. കുറുമ്പന്‍ പുലയന്‍റെ മകന്‍ വേലായുധന്‍ ചേട്ടനും ഭാര്യ തങ്കമ്മ ചേച്ചിയും പിന്നെ മകള്‍ ആശയും . ആശക്കും  എന്റെ അതെ പ്രായം തന്നെയായിരുന്നു.. എന്റെ ബാല്യ കാലത്തിലെ ഏക കൂട്ടുകാരിയും ഈ ആശ തന്നെയാണ്. വിഷുവിനും ഓണത്തിനും എനിക്കും ആശക്കൊപ്പം തങ്കമ്മ ചേച്ചി സദ്യ വിളമ്പും.  രണ്ട് മുറിയും ഒരു അടുക്കളയും ഒരു ഇറയവും ഉള്ള ആ തേക്കാത്ത വീടിന്റെ  ചാണകം മെഴുകിയ  തറയില്‍ ഒരു പായ മടക്കിയിട്ടു അതിന്റെ മുന്നില്‍ ഇലയിട്ടാണ് സദ്യ വിളമ്പിയിരുന്നത്. അത് കൂടാതെ വിഷുവിന്റെ പായസവും വിഷുക്കട്ടയും മറ്റും തങ്കമ്മ  ചേച്ചി വീട്ടില്‍ കൊണ്ടുവന്ന് തരുമായിരുന്നു. ഞാന്‍ മൂന്നിലോ നാലിലോ പഠിക്കുമ്പോള്‍ വേലായുധന്‍ ചേട്ടനും തങ്കമ്മ ചേച്ചിയും ആശയും കുറെ ദുരെ മറ്റൊരു  സ്ഥലം വാങ്ങി അവിടെ വീട് വച്ച് അങ്ങോട്ട്‌ താമസം മാറ്റി. പിന്നെ കുറുമ്പന്‍ പുലയനു അവിടെ കിടന്നു മരിക്കണം എന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം. അത്കൊണ്ട് കുറുമ്പന്‍ പുലയന്‍ ഒറ്റക്ക് അവിടെ താമസിച്ചു. ഒരഞ്ചാറു കൊല്ലം കഴിഞ്ഞ് അദ്ദേഹം മരിച്ചു. അവിടെ തന്നെ അദ്ദേഹത്തെ ദഹിപ്പിക്കുകായും ചെയ്തു. തങ്കമ്മ ചേച്ചിയും മറ്റും പോയതോടെ എന്റെ വിഷുവും അവരോടൊപ്പം പോയി. പിന്നീട് വിഷു ആഘോഷിക്കുന്നത് ഇവിടെ വന്നതിന് ശേഷമാണ്. എന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്ത് ഗോഗുലിന്റേയും സുമതിയുടേയും വീട്ടിൽ. ഇക്കൊല്ലം ആഘോഷം ഉണ്ടോ ആവോ?  ഇതുവരെ അവരൊന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യം വിഷുവിനേയും ബാധിച്ചോ എന്നൊരു സംശയം . ഇത് വായിച്ചെങ്കിലും അവർ വിളിക്കുമായിരിക്കും എന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ, എല്ലാവർക്കും നേരത്തേ തന്നെ വിഷുവിന്റെ ആശംസകളോടെ നിറുത്തുന്നു.

പൊന്നിൻ കുരിശുമുത്തപ്പോ..

നാളെ മലയാറ്റൂർ പുതുഞായറാഴ്ച്ച. മലയാറ്റൂരും പുതുഞായറുമെല്ലാം ഗൃഹാതുരത്വത്തിന്റെ ചെറുനോവുകളായി വീണ്ടും മലകയറുകയാണ്. കുണ്ടും കുഴിയും കയറ്റവും ഇറക്കവവും ഒക്കെയായി ആ ഓർമ്മകളങ്ങിനെ മനസ്സിൽ കിടന്ന് കിതക്കുന്നു. എത്ര പ്രാവശ്യം മലകയറിയിട്ടുണ്ടെന്ന് എനിക്കോർമ്മയില്ല. പിച്ചവച്ച് തുടങ്ങുന്നതിനും മുൻപേ അമ്മയുടെ ഒക്കത്തിരുന്നും മലകയറിയതായി അമ്മ പറഞ്ഞ് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ആദ്യമൊക്കെ വീട്ടുകാരോടൊപ്പം, പിന്നെ കൂട്ടുകാർക്കൊപ്പം, പിന്നെ ഔദ്യോഗികാർത്ഥം. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും മലയാറ്റൂർ താഴത്തേ പള്ളിയിലേക്ക് ഏകദേശം 12 കിലോമീറ്റർ ദൂരമുണ്ട്. പണ്ടൊക്കെ ആ പ്രദേശങ്ങളിലുള്ളവരൊക്കെ നടന്നാണ് മലയാറ്റൂർക്ക് പോയിരുന്നത്. കൊടുംബാംഗങ്ങൾ ഒന്നിച്ചും അയൽക്കാരൊന്നിച്ചും അല്ലെങ്കിൽ പള്ളിക്കാരൊന്നിച്ചുമൊക്കെ നടന്ന് പോകും. അന്നൊക്കെ പോകുന്ന വഴിക്കെല്ലാം  ഇടക്കിടക്ക്  വഞ്ചികളിലും വലിയ വാർപ്പുകളിലും കലങ്ങളിലുമൊക്കെ മലകയറാൻ പോകുന്നവർക്ക് ഒരു നേർച്ചയായി ഫ്രീ “സംഭാരം” വിതരണം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഉപ്പും വേപ്പിലയുമൊക്കെയിട്ട് നാടൻ മോരുകൊണ്ടുട്ടാക്കിയ സംഭാരം. അതുകൊണ്ട് ദാഹം ഒരു പ്രശ്നമേ അല്ലായിരുന്നു. വണ്ടിക്കൂലിയും വേണ്ടാ, വെള്ളാത്തിന് കാശും വേണ്ട. നേർച്ചയിടാനുള്ള കാശ് മാത്രമായിട്ടായിരിക്കും പലപ്പോഴും പോവുക. കുറച്ച് വളർന്നപ്പോൾ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം അൽ‌പ്പം കൂടി ഫ്രീ ആയി പോകാൻ തുടങ്ങി. വൈകിട്ട് വെയിൽ ചായുമ്പോൾ യാത്ര തിരിക്കും. താഴത്തെ പള്ളിക്കടവിൽ എത്തി ഒരു രണ്ട് മണിക്കൂർ പുഴയിൽ അർമ്മാദിക്കും. പിന്നെ പതുക്കെ മലകയറ്റം. മുകളിലെത്തി വടക്കേ പാറചെരുവിൽ തോർത്ത് വിരിച്ച് കിടന്നുറങ്ങും. പിറ്റേന്ന് നേരം വെളുക്കുമ്പോൾ മലയിറങ്ങും. പുഴയിലെത്തി പിന്നെയും ഒരു കുളി. പിന്നെ വീട്ടിലേക്ക്.  പോരും വഴി വീണ്ടും ഇഷ്ടം പോലെ സംഭാരവും കഴിച്ച് ഉച്ചയോടെ വീട്ടിലെത്തും. അങ്ങിനെ കാലങ്ങൾ കഴിയവേ ജോലിസംബന്ധമായിട്ടായിരുന്നൂ പിന്നീടുള്ള മലകയറ്റങ്ങൾ. രസകരമായ നിരവധി അനുഭവങ്ങൾ.. പ്രായത്തിന്റെ ചാപല്യങ്ങൾ..ഓർക്കുമ്പോൾ സന്തോഷവും സങ്കടവും നിരാശയുമൊക്കെ മാറിമറിയുന്നൂ. ഇനി എന്നാണാവോ മല കയറാൻ കഴിയുക. കഴിഞ്ഞാൽ തന്നെ അനുഭവങ്ങൾക്ക് ആ പൊന്നിന്റെ തിളക്കമുണ്ടാകില്ലെന്നുറപ്പ്. എങ്കിലും ഒരോ ആശകൾ.. പൊന്നിൻ കുരിശുമുത്തപ്പോ.. പൊന്മല കയറ്റം..